Verhuizen en Tirana voetbal kampioenschap 2007

Hi lieve mensen,

Het is alweer veels te lang geleden. Hier dan eindelijk een berichtje van mij. Yep, ik leef nog :-)
Onderaan staat onze nieuwsbrief voor degene die hem nog niet hebben gelezen.
Binnenkort staat er zowel op de site als in onze volgende nieuwsbrief meer detals over waar we nu precies mee bezig zijn en wat onze doelen zijn voor komende 8 maanden (tot aan de zomervakantie).
Op dit moment spelen er twee hoofdzaken. Ik ga verhuizen met Helmien. Samen gaan we ongeveer 10 minuten lopen van ons huidige huis wonen. een groter appartement, elke een eigen kamer en 2 balkons. Meer ruimte en meer licht. YEAHHH. het is deels een grote stap en deels ook weer niet. We zullen de 15e van deze maand verhuizen en hebben dan een anatal dagen om ons huissie schhoon te maken en netjes achter te laten. Dit weekend halen we ons contract op en dat staat het vast..tot die tijd is het afwachten.
Het tweede wat ons erg bezig houdt deze weken is het organiseren van een voetbal kampioenscahp voor kinderen van 10-12jaar en tieners van 13-15 jaar. We willen alle 35 kerken een uitnodiging toe sturen en ze stimuleren minimaal 1 team op te geven. Dat team zal deels bestaan uit kinderen vanuit de kerk en kinderen vanuit de wijk. En zo onstaat er een groots kampioenschap tussen de 18 wijken in Tirana.
Meer details komen later maar het is allemaal erg spannend. Groots en nieuw voor ons. Stapje voor stapje komen we er...samen staan we sterk. :-)

De stroom gaat er waarschijnlijk over 5 minuten af (bijna alek avond van 18:00-???)dus ik gauw dit stukje plaatsen.

Allemaal een dikke KNUFF en groetjes van Peet. Liefs, Mariek





Nieuwsbrief Augustus 2007

LEVEN VOOR TIRANA – TWEE LEVENSVERANDERENDE WEKEN

Tirana - Afgelopen twee en een halve week zijn levensveranderend geweest voor vele Albanezen. Sportactiviteiten; films over het leven van Jezus; televisie- en bilboardreclame voor de Jezusfilms; familiefeesten; concerten; straten zijn schoongemaakt en diners met hoogstaande personen hebben plaatsgevonden – VUSH, de christelijke organisatie die de kerken samenbind heeft een grootse evangelisatiecampagne gevoerd, samen met 20 kerken in 18 wijken van Tirana. Meer dan 300.000 mensen kregen de mogelijkheid om het evangelie van Jezus Christus te horen en te kiezen voor een eeuwig leven met Hem. Velen hebben de keus gemaakt Christus met hun hele hart te volgen.


Enkele dagen voor het project was het nog flink stressen. 34 Nederlanders die ’s-avonds laat van het vliegveld opgepikt moesten worden, een grote groep Amerikanen die kwamen en enkele mensen van andere nationaliteiten. Ook was er grote drukte op de basis waar circa 200 mensen sliepen met o.a. studenten uit Albanië en staf van Campus Crusade. Buiten op de veranda stond het vol met duizenden bijbels, posters, apparatuur voor de Jezusfilms en evangelisatie- en sportmateriaal. In het weekend werden nog de puntjes op de ‘i’ gezet via de laatste training voor sport, kinderactiviteiten en het gebruik van filmapparatuur. Voordat dinsdag het sporten in de wijken kon beginnen hebben vele mensen eerst op maandag bloed gegeven. Dit voor kinderen in het ziekenhuis die elke maand nieuw bloed nodig hebben. Marieke was de laatste van die dag met nummer 101.

En toen kon eindelijk het echte werk beginnen! Marieke was teamleider van een Albanees team in een volgebouwde wijk in het centrum. Nauwelijks ruimte om te sporten. Gelukkig hadden ze van te voren alles goed gepland en een perfect schoolplein kunnen afhuren waar vooral in de ochtenden en enkele avonden tot wel 60 kinderen en jongeren kwamen om te basket-, voet- en volleyballen.
“Met een team van zes Albanezen en een groep vanuit de kerk ’Woord van leven’, hebben we twee weken lang allerlei activiteiten georganiseerd in die wijk. De kerk had twee doelen, als eerste wilde ze de wijk opfleuren door rommel op te ruimen, muren te verven en tuintjes op te knappen en als tweede waren ze gericht op kinderen en tieners door sport- en spelactiviteiten. De twee weken waren erg uitdagend voor mij en kostte veel energie. Er is veel miscommunicatie geweest en het team van zes vrijwilligers was soms erg moeilijk om mee samen te werken, om ze gefocust te houden op God en op de reden waarom we in de wijk waren geplaatst, namelijk om de kerk en de mensen daar te dienen. De temperatuur in die weken was hoog, vaak boven de 40°C. Deze hitte zorgde ervoor dat veel activiteiten ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds plaatsvonden, dan was het iets koeler. Vooral de tweede week stond in het teken van sport. Veel tieners kwamen naar het schoolterrein en hebben uren gesport. Halverwege de ochtend of avond was er pauze met een komisch dramastuk en een persoonlijke getuigenis van een christen. Wat ik nooit had gedacht gebeurde, in plaats van volleybalactiviteiten te leiden werd gevraagd of ik de basketbalactiviteiten wilde leiden, waarbij in eerste instantie alleen maar Albanese tienerjongens speelden. Dat was de eerste dagen een hele uitdaging, omdat ze erg brutaal en koppig waren. De uitdaging was om d.m.v. lol en vrolijkheid streng te zijn, grenzen aan te geven en consequent te handelen. Dat wierp uiteindelijk zijn vruchten af in de dagen erna. De jongens begonnen te luisteren en na drie dagen werd ik zelfs met een daverend applaus verwelkomd op het plein. Het is lastig in die wijk meer te sporten na deze projectweken, omdat er geen open plekken zijn en de school erg duur is om af te huren. Vanaf september hopen we wel een tienergroep op te starten met uiteenlopende activiteiten om de tieners in de wijk bij elkaar te houden, ze uit te dagen en samen met ze te zijn. Hier kijk ik erg naar uit.”

Peter was zijn verkenningstocht twee weken van tevoren gestart in twee buitenwijken met plattegrond in de hand. Ook hij was teamleider van een Albanees team. Hij werkte in de eerste week in een arme buitenwijk met 20.000 mensen, met een klein kerkje van niet meer dan 20 mensen. Daar werd in de vroege ochtend een sport- en kinderprogramma georganiseerd en in de avonden werd er ook gesport en op vijf verschillende plaatsen in de wijk de Jezusfilm getoond. Alles werd afgewisseld met komische dramastukjes, met een serieuze boodschap. Ook werden er getuigenissen van de team- en kerkleden gegeven.
“Om half negen ’s-ochtends staat de zon al aardig hoog aan de hemel en is het al flink zweten. Vanwege die warmte hebben we maar kort gesport. Het kinderprogramma was een uitkomst voor de 30 à 40 kinderen die elke ochtend bij de kerkdeur al op ons stonden te wachten. Enkele meiden en een paar vrouwen leidden dit programma dat een leuke en goede inhoud had. Op die momenten was er tijd voor mij om met de rondhangende jeugd te praten, mijn getuigenis te delen en ze uit te dagen om over hun leven na te denken. De avonden waren het meest bijzonder, waar we op een stoffig veld 60-80 kinderen hadden om mee te voetballen en te volleyballen. Naar de drama’s en getuigenissen werd goed geluisterd. Aan het einde van de week hebben we het evangelie uitgelegd met de gospelbal (zie foto), waarna zeven kinderen baden om hun leven te willen laten leiden door Christus. Tijdens de één uur durende Jezusfilms hadden we zeer veel mensen, van 100 mensen tot enkele malen tussen de 300 en 400 mensen, waarna mensen de gelegenheid hadden om met ons na te praten, reactiekaarten in te vullen en met ze konden bidden. Een keer had de presentator van de film gezegd dat alle kinderen bij mij konden komen als ze nog vragen hadden, ze zouden dan een kinderboek ontvangen. Daarna stormden 60 kinderen op me af. Ik hield de (slechts) 30 boekjes in een kartonnen doos stevig vast, had geen ruimte om de doos open te doen, na vijf minuten trekken en sjorren, kregen de kinderen vat op de doos en scheurde het kapot. Ik liet toen de doos maar op de grond vallen, de kinderen doken er achteraan en ik kon gelukkig heelhuids weglopen. Uiteindelijk hebben we die avond goede gesprekken met mensen kunnen hebben. Op één filmavond was de film nog maar net begonnen, toen ik in gesprek kwam met een jongen van 14 jaar, Laurens, die sinds korte tijd met de jeugd van de kerk optrekt. Na een goed gesprek wilde hij graag Jezus in zijn hart aannemen en hebben we samen voor hem gebeden. De dag er op zat hij in de kerk, met zijn vader!
De week erop stonden we in een andere wijk samen met mensen van een andere kerk. Dit veldje was niet meer dan een weiland met drie koeien, vlaaien, riet en een stinkende sloot, beter was er niet in deze wijk. Toch hebben we hier een aantal leuke dagen gehad, op de eerste avond de Jezusfilm getoond en later die week werd een familiefeest recht tegenover het veld georganiseerd, waar 70 mensen naar toe kwamen. Op de donderdagavond hebben we ook aan 60 - 70 jongeren het evangelie uitgelegd. De dag erop, ’s-ochtends na het kinderprogramma, hebben een Albanees en ik aan de hand van de gospelbal en enkele bijbelteksten het evangelie uitgelegd, waarna tien kinderen met ons hardop mee baden om Jezus in hun hart te ontvangen.”

Vrijdagavond was er als afsluiter een Rhythm & Bluesconcert van Mercy Street in het nationaal voetbalstadiom. Mercy Street had al op de voorgaande dagen vier concerten op diverse plaatsen in de stad gegeven, waarna zij na afloop van het podium afkwamen om met de mensen te praten. Op vrijdag was dit een groots concert, waarbij de voorzitter van VUSH een duidelijke toespraak gaf; een bekende Albanese zanger een getuigenis gaf en een lied met de band speelde; en waarbij er een interviewopname van Kaka was, een wereldberoemde Christelijke voetballer uit Brazilië, die voor AC Milaan speelt.

Na afloop
De week na het project stond in het teken van afronden, opruimen, en evalueren. Samen met Helmien hebben we de afgelopen zeven maanden geëvalueerd en naar komend jaar gekeken. Veel gepraat, gebeden, gedeeld en doelen gesteld waar we de komende weken rustig over gaan nadenken en meer voor gaan bidden. We zullen in de volgende nieuwsbrief meer ingaan op die doelen om jullie een duidelijker beeld te geven van wat er het komende jaar gaat gebeuren. Voordat we in september weer gaan beginnen gaan we eerst een paar weken er tussenuit. Jasper en Heidi, vrienden van Marieke, zijn inmiddels gearriveerd en samen gaan we door Albanie en Grienland backpacken. Daar hebben we enorm veel zin in, want we zijn erg toe aan rust en hier krijg je dat alleen maar als je de stad daadwerkelijk uit gaat.

Tot slot
Terugkijkend hebben we een drukke en gave tijd achter de rug, vol uitdagingen en vol avontuur. God is een God van genade en daar werden we telkens weer op terug geworpen. Hij is degene die harten aanraakt en Hij is degene die alles leidt. Wij kunnen wel denken de touwtjes in handen te hebben maar dan houden we ons zelf voor de gek en trekken we aan het kortste eind. Ondanks de vele uitdagingen in deze stad en cultuur genieten we van elke nieuwe dag die God ons geeft. We kijken uit naar september (wanneer we weer beginnen) om dan verder te gaan investeren in levens van Albanezen en kerkleden te dienen door ze te helpen met de visieontwikkeling van sportevangelisatie.