Avonturen in bergen

Hey vrienden, eindelijk eens één van de avonturen van Peter. Vrijdag en zaterdag 19&20 oktober zijn we met een groepje van 4 mannen (waarvan 1 Noor en 1 Brit) en 3 meiden (nee, Marieke was er niet bij) naar één van de hoogste bergen in Albanië geweest: Mali Tomorr, 2450m hoog, in het midden van Albanie. Deze berg wordt beschouw als een heilige berg door de Bektashi Moslim gemeenschap, volgens hen ‘leeft’ ‘Vader Tomorr’ daar. Voor ons was de reden om daar naar toe te gaan om op die top de Levende Heer te aanbidden en zijn Naam te proclameren als de Ware God van heel Albanië, zo ook geldend voor die omgeving.

Vrijdag, Rond 1uur ‘s-middags zou ik ergens bij een dorp op een afgesproken punt staan. Genoeg tijd om ’s ochtends relaxt op te staan... Totdat ik om 9u een SMS kreeg dat ik er om 10:15 uur al moest zijn. Snel gegeten en in 15min mijn tas ingepakt met het minimale wat ik nodig zou hebben. Snel snel snel, fietsend door de Regen ... een maat van me bellen ... ‘Ja, ik haal straks je fiets voor de veiligheid van het station op’ ‘fietssleutel?’ ‘O, geef die maar aan het vrouwtje van het internet café daar’ ‘uhm, Okej’. Nou dan eindelijk met de bus weg, 10:35, te laat al dus. Op het laatst door de stromende regen nog ff rennend met backpack de snelweg oversteken. Nou, gelukkig was ik er dan tegen 11uur waar we afgesproken hadden, waar ze al op me stonden te wachten. Na anderhalf uur reiden ergens in een stad, Lushnje [Loeshnju], boodschappen doen: 2 kilo worst, 6 broden, 7 blikjes sardientjes, kilo Albanese kaas. wee-hoe, geweldig eten!. Op naar de bergen! Door een oud stadje, Berat, genoemd ‘de 1001 ramen’, vernoemd naar alle huizen op een heuvel waarvan alle ramen aan dezelfde kant zitten. Daar de weg vragen. Half uurtje verder weer de weg vragen: ‘wat ga je daar dan doen?’ vraagt een nieuwsgierige Albanees. ‘Ja, er ligt goud daar boven!’. Nou, eindelijk de weg gevonden die leidt naar de dorpen dicht bij die berg. (De berg kon je niet zien vanwege de wolken). Ah mooi, asfalt. Niet dus want na 5 minuten werd de weg een echte ruige weg waar je eigenlijk wel een stevige 4x4 voor nodig hebt. We moesten het rustig aan doen met onze oude Renault Espace die niet bedoelt is voor het ruige werk. Enkele keren slipte we weg op de hellingen en moesten we een aanloopje nemen om er op te komen. Bij een dorp ‘hoe ver is het nog?’ ‘1 uurtje, maar met jullie auto zeker anderhalf uur’. 3 uur ’s-Middags eindelijk aan gekomen in een half verlaten bergdorpje op 800 meter hoogte. In het bijzijn van een aantal aanstarende dorpelingen (‘wil je koffie komen drinken?’) pakten we onze spullen en konden beginnen met de klim om 15:30. We begonnen in de laag hangende bewolking en met wat aanwijzingen volgende we de paden. Mijn tas was nogal zwaar vanwege het eten dat we in mijn tas gepropt hadden, gelukkig werd ik daar een uur later voor een deel van bevrijd. Het klimmen ging nu veel beter, de wolken trokken op en há daar hadden we de hoge rotsen, we waren dus de juiste kant op gelopen, nu kregen we een mooi uitzicht over de rest van de omgeving, terwijl het al donkerder werd. Om 6 uur was het donker en konden we een paar vrij vlakke plekjes vinden voor onze 2 tenten, op zo’n 1500 meter hoogte. Vuurtje gemaakt, droog brood eten, wat kaas, op de worsten knauwen. Rond 9 uur maar naar bed want het werd al aardig koud. Met z’n vieren is niet zo geweldig in een 3 persoons tent, kan ik wel zeggen. Het was knus, een fijne slaapzak, dus niet te koud.
Volgende dag: opstaan om 7 uur, weg om 8 uur, de tenten en slaapzaken hebben we ergens in de bossen achter gelaten, dus konden we met veel minder spullen de berg op. Het was aardig weer, geen mist. Op onze route lag een circa 100 kilo zware steen tegen een boom die we naar beneden hebben laten rollen. Grof geweld! Wauw, rookwolken gruis sprongen van de stenen af. Nader we hem niet meer zagen, konden we hem voor een halve minuut nog horen bonken! Op naar de top. We waren een beetje onzeker welke richting we op moesten maar boven de boomgrens werd het bepalen van de richting makkelijker. We gingen haast recht ophoog (maandag had ik er nog spierpijn van). Tegen 11 uur waren we dan op de top, eigen was het nog een stukje verder, maar er zat nog een diepe kloof tussen onze top en de werkelijke top. Op 2400 meter hoogte hebben we toen de Heer geprezen en hebben we samen gezongen. We bleven maar kort, want het begon te hagelen. Het zag er bijzonder uit omdat aan een zijde het geheel mistig was en aan onze kant niet, totdat de mist optrok en we ook aan de andere kant een mooi uitzicht hadden. We zijn toen een paar honderd meter omlaag gelopen waar we aan een meertje gegeten hebben en waar we dat water als drinkwater gebruikt hebben. Naar beneden halverwege slaapspullen opgepikt en hebben we in de regen het 2de deel van de terugtocht ondernomen. Om 3 uur zijn we bij de auto aangekomen en stonden de dorpelingen weer bij ons. En jawel hoor! Had een van die gasten een ruitenwisser gestolen! Ruitenwisser omgewisseld van rechts naar links en lapje over stang die geen ruitenwisser had. Spullen bovenop de auto, zijl er over en half vier weg. ‘Nee, we komen geen koffie drinken’. Want we hadden onze tijd echt nodig om over de slechte weg weer terug te rijden en dit keer nog wel na veel regen. Na ongeveer een uur kwam een grote vrachtauto ons op de smalle weg tegemoet. Met wat stuntelwerk kon hij ons maar net passeren, maar we hadden bemerkt dat we ons rechter achterwiel hadden lekgereden. Dus... wiel omwisselen in de stromende regen, maar de krik schoot steeds weg. Dus na enige pogingen moesten de 3 meiden uit de auto, spullen van het dak en hebben we de auto met 3 personen opgetild. Toen heb ik wat wankele stenen onder de auto geschoven, de grond uit gegraven en dat was net genoeg om het reserve wiel erop te krijgen. Nu hadden we het reserve wiel van te voren moeten oppompen dus wisten we dat hij langzaam leeg liep. Na eindelijk 1,5uur konden we verder rijden. Na 5 minuten ff checken en wiel nog wat oppompen. Na 10 minuten weer oppompen, maar toen zat het wiel helemaal los van de velg, dus konden we het wel met dat wiel schudden. Rijdend op de velg hebben we de auto in een bocht geparkeerd en zijn we gestart met het opbellen van wat bekenden in Berat. Na 1 uur wachten in het donker kwam dan eindelijk een voorganger van een kerk uit Berat in zijn oude Mercedes. Hij had geen wiel voor de Renault kunnen vinden, dus is Dag, de Noor, meegereden met de voorganger om op de originele velg een band te leggen en om de krik te reparen. Na weer een uur kwamen ze dan terug, repareerde het wiel en eindelijk was na 4! uur het hele euvel verholpen. In de tussentijd heb ik half geslapen en hebben we grappige Alfabet spelletjes in de auto gedaan. Laat in de avond hebben we in Berat nog wat eten ingeslagen en in Lushnje heeft Dag nog ff een dutje gedaan, omdat hij achter het stuur al een paar keer in slaap was gevallen. Uiteindelijk heeft hij ons allen thuis gebracht, zelf komt Dag niet uit Tirana. Uiteindelijk naar een verfrissende douche en een schone onderbroek lag ik dan om half 2 in bed.

Ja, was wel een bijzonder avontuur. In de stromende regen met vieze klauwen een band verwisselen is geen pretje en dan ook nog eens een lange tijd in de auto zitten wachten... Maar het waren wel 2 toffe dagen, heb weer meer geleerd om op de Heer te vertrouwen en ben God dankbaar voor dit weekend.
Dag zij tegen me: ‘Ik ben dankbaar dat je mee was, je was een voorbeeld voor de groep. Je had kunnen zeuren over de te zware tas in het begin, het slechte weer, de te krappe tent, slechte voorbereiding op een lekke band, maar dat heb je niet gedaan.’ Het is waar, ik heb een paar keer zo gedacht, maar zeuren heeft geen zin. God gaf me de kracht om door te zetten ook wanneer het soms niet leuk of makkelijk was.

De Heer voorziet, ook al hoop je zelf vaak dat het anders gaat. Hij is met mij om mij dagelijks kracht te geven, liefde, om mij te leiden en mij te tonen dat ik niet zonder Hem kan. Jezus leeft, Hij leeft onder andere in mij en leidt mij met zijn Geest.

Peter