Mire Dita...

Mire Dita Lieve mensen,

Vanaf dit bericht hoop ik jullie met enige regelmaat via deze weblog op de hoogte te houden. Bovendien is het leuk om foto’s te bekijken, want foto’s per email versturen vergt erg veel van je geduld.
Nou is geduld iets wat je hier in Albanie toch wel moet bezitten, vooral in de eerste periode hier. Er gaat vrij weinig (uuuhhh misschien wel niks) zoals het in Nederland gaat. Het leven is anders en niet te vergelijken. Weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
Zoals jullie misschien al hebben ontdekt staat onze nieuwsbrief (alleen het tekstgedeelte) ook op mijn weblog. Dit om niet dubbelle info jullie kant op te sturen.
Daarin heb ik gechreven wat mijn eerste indruk was hier en hoe ik kerst en oud&nieuw gevierd heb.
Inmiddels is het laaste weekend van de kerstvakantie aangebroken, wat betekent dat over twee dagen, maandag 8 januari, het werk gaat beginnen. Dit zal voor mij en Peter vooral betekenen dat we meedraaien met het StudentenCampus team. Dit is een team die al jaren op alle hogescholen/universiteiten in Tirana werkt met studenten. Zij evangeliseren onder studenten en geven nazorg en training aan christlijke studenten.
Naast het meedraaien met dit team zal de Albanese taal leren onze grootste bezigheid de komende drie maanden zijn.. Hier zullen we veel tijd in gaan investeren, in zowel zelfstudie als taallessen. Dit in de hoop dat we op de lange termijn onze vruchten er van zullen plukken en steeds beter met de Albaneze kunnen communiceren. Dat gaat nu maar moeizaam, ondanks dat veel jonge Albanezen Engels aan het leren zijn en ze graag Engels met je willen praten.
Het leven hier is voor mij een mengelmoes van intens genieten tot verbazing over hoe dingen hier er aan toe gaan. Ik woon samen in een 2 kamer appartementje met Helmien en wij zijn gisteren met zijn tweetjes naar een overdekte kledingmarkt geweest. We zijn met de bus ‘Unaza’ (wat volgens mij ringweg betkent) gegaan en dat alleen al was een hele beleving op zich. De bus was in mijn ogen al helemaal volgepropt en dan moesten er nog bere veel mensen bij, waaronder wij tweeen. Mocht je mensen schuw zijn of niet van lichamelijk contact houden dan leer je dat hier direct af als je met het openbaar vervoer gaat. Hier in Tirana is echt alles wel ergens te koop. Ok, de typisch Hollandse dingen als rookworst, drop en hagelslag ben ik nog niet tegen gekomen maar op de 1 of andere manier zal het mij niet verbazen als ik het ergens ga tegen komen, want je komt echt werkelijk alles tegen. In kraampjes, op straat, in winkels, volgepropte supermarkjes enzovoorts.
Tirana bruist. Van de mensen, van het vele verkeer dat door de straten heen dendert, van alle winkeltjes en kraampjes…maar nog het meest van alle cafeetjes en barretjes overal. Als je elke dag 3 verschillende cafeetjes bezoekt, voor een jaar lang, dan heb je werkelijk waar volgens mij nog niet alle tentjes gehad hier. In mijn eerste indruk draait de hele samenleving om ‘ koffie drinken’ …nou ja…’samen zijn’ dan.
Wat ook opvalt is (er zijn zoveel dingen die de eerste weken erg opvallen) dat de stad een mengelmoes is van armoede en rijkdom. Hartje centrum oogt daarbij het meest ‘ westers’ maar hoe verder je buiten het centrum komt hoe meer tegenstellingen je tegenkomt. Dat er hier een miljoen mensen wonen verbaast me niks want er staan zoveel flats in Tirana…ons huizenblok (drie hoog) wordt omringd door minstens 5 flats. Ondanks dat kunnen we trouwens vanuit ons slappkamer raam wel het grote park zien met prachtige bomen. Ik ben gezegend met een huisje dichtbij het bos en het meer, dichtbij het hoofdkantoor, dichtbij het centrum en dichtbij Peter. Hij woont ongeveer 10 minten lopen hier vandaan in ‘student city’. Daar wonen veel van de studenten die in Tirana studeren.
Het is hier prachtig zonnig weer en Peter en ik gaan zo een stukje wandelen rond het meer. Met mijn knieen gaat het beter dan in NL, maar ik moet voorzichtig blijven. Teveel lopen kost me twee herstel dagen.
Vanaf nu hebben we regelmatiger internet want onze laptop kan nu bij het draadloos internet op kantoor. Ik wil jullie, mijn lieve vrienden, familie en kennissen bedanken voor alle steun! Het doet me erg veel. Ik hoop op mijn beurt, oa via deze weblog, jullie zo veel mogelijk op de hoogte te houden van mijn leventje hier in Tirana.

Liefs&God’s rijke zegen, Marieke